PostNL & het kind met het badwater

Zo, Herna kon dus ongeveer 2,5 miljard krijgen voor haar tent. Koos ervoor om op eigen kracht door te groeien omdat ze zich liet intimideren door Den Haag en kon deze week laten zien hoe die strategie heeft uitgepakt.

Redelijk dramatisch.

Het afslaan van het overnamebod van Bpost was allesbehalve een goede zet te noemen. En terwijl aandeelhouders op 18 april 2017 nog ‘blij waren met het afketsen van de overname’, kan ik me niet voorstellen dat de komende aandeelhoudersbijeenkomst ook zo’n gezellig feestje zal zijn.

Dramatische cijfers

Toen PostNl vond dat het beter op eigen kracht konden groeien en de ‘aantrekkelijke premie’ van 5,75 euro per aandeel – versus de 4,50 euro per aandeel waar PostNL rond fluctueerde – waren er inderdaad redenen om aan te nemen dat PostNL weleens wat beter zou kunnen gaan presteren.

Zo zou de tak voor online pakketbezorging flink kunnen groeien, was het pensioendrama opgelost door een uitstekende CFO Jan Bos en kon het dividend enige verzachting bieden voor het feit dat Herna Verhagen aandeelhouders een mooi rendement door de neus wist te boren.

Een jaar later, staan de zaken er iets anders voor. Geen winststijging, maar een winsthalvering naar 148 miljoen euro. En dan werd ook nog eens de raming voor 2020 ingetrokken.

Allemaal slecht nieuws, of toch niet?

Nu hebben wij PostNL in de portefeuille zitten voor het NL Rapport. Al een tijdje. En het aandeel presteert ook al een tijdje niet zo goed.

We hebben voor PostNL altijd een halve positie ingenomen (wij werken met een modelportefeuille van 10.000 euro, waarbij iedere standaardpositie 1.000 euro is en een halve positie dus 500 euro telt).

Nu vraagt u zich vast af: waarom hebben jullie een positie in PostNl? Dat aandeel is al jaren dood geld. U heeft gelijk.

Maar….

Als we eens kijken naar de afstraffing na de cijfers met -17,09% dan kan ik me toch niet van de indruk ontdoen dat beleggers wellicht iets aan het overdrijven zijn.

Zo zou PostNl vanaf dit jaar beter het hoofd moeten kunnen bieden aan de toevloed van pakjes. Geen overbodige luxe, aangezien het bedrijf in Q4 vorig jaar nog slachtoffer werd van zijn eigen succes en door de grote vraag snel stappen moest ondernemen die wogen op de marges in de pakjesdivisie.

Waar ik op zich ook blij van word is het feit dat de interestlasten in de komende 18 maanden goed zullen dalen. De gemiddelde cost of debt gaat van 6,5% door middel van een herfinanciering naar 1%. En dat scheelt flink. Van 33 miljoen naar 4 miljoen per jaar!

En natuurlijk de allerlaatste betaling in het pensioenfonds. Die betaling vindt volgend jaar plaats, met dank aan Jan Bos.

Dat zijn zaken die PostNL meer speelruimte geven. Daarbij snap ik natuurlijk dat het bedrijf een zwaar geloofwaardigheidsprobleem heeft, maar het lijkt er wel op dat beleggers vergeten te kijken naar bovenstaande punten. Zeker in combinatie met een aantrekkende cashgeneratie vanaf 2020.

Als we nog iets dalen op beleggerspaniek, zullen we waarschijnlijk bijkopen.

We geloven namelijk nog steeds in de thuisbezorging van webwinkelaankopen en de dominante positie die PostNL daar kan vasthouden in Nederland. En wellicht kan doen groeien in Duitsland en Italië.

Hopelijk hebben de Belgen in de tussentijd nog zin in een hernieuwd fusiegesprek en weegt PostNl dit keer de belangen van de enige die er toe doen (aandeelhouders) zwaarder dan die van de stropdassen in Den Haag.

Dat zou pas mooi zijn.